Müslüman Dünyasının Büyük Zaafları

[33.yıldız]

Müslüman toplumun belini büken eksikliklerin ve geriliklerin en vahimlerini kısaca sıralamak istiyorum:

Birincisi: Bedevî kültürü ve zihniyetidir. Bu zihniyetle yücelmemiz, gerçek mânâda hür olmamız mümkün değildir. Bedevî kültürü yerine kırsal kesim, gecekondu ve varoş kültürü de diyebiliriz. Bedevî kültürünün karşıtı medeniyet kültürüdür.

İkincisi: İslâm'ı hakkıyla bilmeyişimiz ve anlayamamamızdır.

Üçüncüsü: İslâm'ı hayatımıza ve hayata uygulayamayışımızdır.

Dördüncüsü: Ahlâkımızın Kur'ân'a, Sünnete, İslâmî Hikmete uygun olmayışıdır.

Beşincisi: İslâm dünyasında arivist (ikbal avcısı) sürülerinin, dine hizmet perdesi altında din sömürücülüğü yapmalarıdır.

Altıncısı: Tek bir Ümmet, tek bir büyük cemaat olmayışımız; binlerce hizbe, sekte, fırkaya, küçük cemaate, klike, gruba parçalanmış ve bölünmüş oluşumuzdur.

Yedincisi: Paraya, mala, zenginliğe, israfa, lükse, sefahate yönelik ve batık Müslümanların sayısının çok yüksek oluşudur.

Sekizincisi: İslâm'a hakkıyla hizmet edebilecek -yeterli sayıda- vasıflı, güçlü, üstün, erdemli, bilge elemanlara ve kadrolara sahip olmayışımızdır.

Dokuzuncusu: Beyinsizliktir.

Bu saydığım sebepler dolayısıyla, bir buçuk milyarlık İslâm dünyası, beş altı milyonluk küçük İsrail ile başa çıkamamakta, Filistinli Araplara yapılan zulümlere seyirci kalmaktadır.

Avrupalılar devletlerini, bayraklarını, hükümetlerini, ordularını, lisanlarını muhafaza ederek birlik kurdular. AB üyesi kimseler bir ülkeden diğerine kimlik kartıyla geçebiliyor. Müslüman dünyası ise paramparça, bölük pörçük, irili ufaklı birkaç düzine ülkeye ve devlete ayrılmıştır. Müslümanlar Avrupalılar gibi bir "İslâm Birliği" kuramıyor.

Vaktiyle Endülüs Müslümanları, dünyanın en ileri, en medenî, en kültürlü ve sanatlı toplumu idiler. Avrupalılar onlara nisbetle geride kalmışlardı. Bugün dünyada bir Endülüs yok, bir Osmanlı Cihan devleti yok.

Yedinci, sekizinci yüzyılda Müslümanlar karada yaya veya atla, deveyle; denizde yelkenli gemilerle binlerce kilometre uzaktaki ülkelere gidiyor, i'lâ-i kelimetullah yapıyordu. İlk Müslümanlar Çin'e, İngiltere'ye bile gitmişlerdi. Hattâ Amerika kıt'asına da gittikleri iddia edilmektedir. Bugünkü Müslümanlarda, onların gayret, azim, cesaret ve himmetleri yoktur.

Fatih Sultan Mehmed'in ordusunda dünyanın en büyük topu vardı.

Barbaros'un donanması Akdeniz'i bir Türk gölü haline getirmişti.

Osmanlı devleti, Sumatra adasındaki Açeh Müslümanlarına bir donanmayla yardım göndermişti.

Bugünkü Müslümanların böyle üstünlükleri yok. Böyle şeyler yerine bizde hizip ve cemaat çekişmeleri ve rekabetleri, bid'atçilik, yiyicilik yaygındır. İlk Müslümanlar âdil ve râşid Halife Ömer'e bile "Sen yanlışlık yaparsan biz seni kılıçlarımızla doğrultmasını biliriz" diyorlardı. Bugünün İslâm dünyası yalaka, yağcı, meddah, dalkavuk ile doludur.

On altıncı asırda Osmanlı devleti bir İslâm Birliği idi. Bugün ise kırk ayrı İslâm ülkesi var.

Biz Müslümanlar özeleştiri yapmalıyız, zaaflarımızı bilmeliyiz.

Yapıcı olmak şartıyla özeleştiri yapmazsak, zaaflarımızı bilip gidermeye çalışmazsak nasıl kurtulacağız?

Mehmet Şevket Eygi

[Tuğra]

Dokuzuncusu: Beyinsizliktir.

Bütün maddelerin özeti oluyor sanırım.

[azizistanbul]

mehmet şevket eygi bey güzel yazıyor fakat. bazı konularda kendisiyle tezata düşüyor. şuan nedir diye sorarsanız örnek vermekte zorlanırım fakat öyle diyebilirim.

mesela cemaatlere kafayı çok takıyor. cemaatleri hizipleşme olarak görüyor.
başka bir yazısında da cemaatlerin manevi önderlerini överek onlar için kuranın ve islamın  yasaklandığı zamanda insanlara önderlik ederek bu sıkıntıların bertaraf olmasına sebep olarak gösteriyor.

başka bir yazıda cemaatlerin yapması gereken bazı faaliyetleri yazıyor.

bu yazısında da cemaatlerin islam dünyasını parçabuçuk böldüğünden bahsediyor.

Türkiyeyi ele alacak olursak . Türkiyede cemaatler olmasaydı. sadece camii cemaatleri ! olsaydı mehmet şevket eygi beyin arzuladığı gibi. o zaman bu ülkede islami faaaliyet gösteren ne bir kuran kursu ne bir öğrenci yurdu nede bir şirket hasılı kelam bu gün dini sayılan veya dine hizmet eden ne varsa bunların hiçbiri olmazdı.

hatta hatta diyanet bile bu konumda olmazdı. çünkü diyanet uzun yıllar cemaatleri reddetmiş kabullenmemiş. cemaatler  olmaksızın resmii ideoloji ile beraber devletin izin verdiği ve mesai saatlerinin yettiği kadar hizmet etme anlayışı diyaneti çok gerilerde bırakacaktı.
 fakat bu gün mecburen de olsa cemaatleri kabullendiler ve onlarla yarışmaya çalışıyorlar . ondan dolayı diyanette de bir ilerleme görüyoruz.

işte tüm bunları inkar edip cemaatleri  angut  gibi ( çok afedersiniz anlayan anlar Mehmet şevket beyle alakalı değil ) bölücük yapmakla suçlamak Mehmet Şevket eygi beyin fikri yapısına uymuyor. daha doğrusu ondan çıkan diğer fikirlerle örtüşmüyor.

Burada söylenlimesi gereken bir şey varsa oda cemaatler daha fazla işbirliği yapmalı kendilerine bir platform kurarak bu platformda ortak hareket edilebielcek noktalarda hareket etmeli veya insanların karşına birliktelik mesajı vermeleri temennisinde bulunulabilirdi. Fakat buna cevabende şunu söylemek mümkün. cemaatleri bir arada gören  Bu ülkenin gerçek sahipleri ! buna dayanabilir mi orası meçhul . Cemaatler bu ülkede yeraltına itilmiş. Hakkı da batılıda şuan yeraltında görünmektedir. onun için türkiyede  Gazeteciler ve yazarlar birliği kurmak kolay fakat Cemaaatler birliği konfederasyonu falan filan kurmak çok doğru olmaz sanırım.

[33.yıldız]

Bana kalırsa Şevki Beyin vicdanında bir cemaat ayrımı var gerekli gereksiz diye.Eleştirdiği,gereksiz, gerçek manada hizmet etmeyen, islama değil de cemaatine adam kazandırmaya çalışan gruplar.Tabi bunu aleni olarak söylemesini bekleyemeyiz.Söylemeye kalkmıştı bir aralar ama malum Türkiye'nin hali.