Abdülvehhâb-i Şa‘rânî (k.s.) hazretleri anlatıyor:
«Efendim Aliyyü’l-Havvâs (k.s.)’tan dinlemiştim, şöyle diyordu:
“Geçmiş büyükler, birbirlerinin hatırlarını sorarlarken, Allâh’a şükürler arz etmekte gaflete düşenleri îkaz maksadıyla sorarlardı. Böylece kendileri ecre nâil oldukları gibi, bu suretle hatırını sordukları kişinin de sevap kazanmasına vesîle olurlardı. Nitekim bir rivâyette şöyle denilmiştir:
‘Adamın biri Resûlüllah (s.a.v.) Efendimiz’e,
— Yâ ResûlAllah, nasıl sabahladın? diye sorar. Resûlüllah Efendimiz cevaben,
— Bir hastayı ziyaret etmeyen ve bir cenazeyi uğurlamayan insanlardan daha iyicek sabahladım, buyurururlar.’
Hz. Ebû Bekir (r.a.)’e, “Nasıl sabahladın?” diye sorulduğunda, o şu cevabı vermiştir:
“Yüce Rabbin zelîl bir kulu ve onun emrine âmâde biri olarak sabahladım!”
Hasan-i Basrî (k.s.) hazretlerine sorulur:
“Ne halde sabahladın?” Cevap verir:
“Allâh’a hiçbir şeyi ortak koşmayan muvahhit bir Müslüman olarak sabahladım.”
Aynı soru İmâm Şâfiî (rh.)’ye de sorulur. Onun cevabı da şöyle olur:
“Rabbimin rızkını yediğim, ama şükrünü yerine getiremediğim bir halde sabahladım.”
Mâlik bin Dînar hazretlerinin verdiği cevap ise şöyledir:
“Cennete mi, yoksa cehenneme mi sevk olunacağımı bilmez bir vaziyette sabahladım!..»
(Tenbîhü’l-Muğterrîn)
