MASKE
Bir gün bir misafir geldi evime, bir insanoğlu. İçeri buyur edip misafir odasına aldım onu. Yüzümde “MİSAFİR İSTEMİYORUM” düşüncesini saklayan “HOŞGELDİNİZ” maskesi vardı. Onun yüzünde de “GELMEYE PEK HEVESLİ DEĞİLDİM AMA İŞİM DÜŞTÜ” düşüncesini saklayan, “SENİNLE AHBAP OLMAK HOŞUMA GİDİYOR” maskesi vardı.
Önce havadan sudan konuştuk. Eşyalar bizi dinliyorlardı. Mutfağa gidip demli bir çay hazırladım. Zaman demleniyordu. Çay içmeye koyulduk. Çaylarımızdan çıkan buharlar, eşyaların dilini çözüyordu. Maskelerimiz yumuşamaya başladı. Havadan sudan konular, ordan burdan konulara dönüştü. Konuşuyorduk.
Zaman demleniyordu. Maskelerimiz erimeye başladı. Yüzümüzden, eriyen maskelerimizin kirli suları damlıyordu. Rahatlıyorduk. Çay içiyor, konuşuyorduk. Konu aşktan meşkten açıldı. Maskelerimiz eriyip gitti ama, hala yüzlerimizden bir şeyler damlıyordu. Eşyalar bizi unutmuş, evin içinde uçuşmaya başlamışlardı.
Çay içesimiz gitmiyordu, içiyorduk. Zaman demini alıyordu. Yüzümüzden bir şeyler akmaya devam ediyordu. Oysa artık maskelerimiz yoktu. “HOŞGELDİNİZ” maskesinin altından, “MİSAFİR İSTEMİYORUM” düşüncesi eriyordu şimdi de! İşte şıp şıp damlıyordu! Onun da düşüncesi eriyordu. Yavaş yavaş, onun eriyen düşüncesinin altından başka bir düşünceyi okumaya başladım:
“BİR İNSANLA KONUŞMAYA, KENDİMİ ANLATMAYA NE ÇOK İHTİYACIM VAR.” O da benim eriyen düşüncemin altından başka şeyler okuyordu: “YALNIZIM, DİNLENMEYE NE ÇOK İHTİYACIM VAR.”
Zaman demini aldı. Eriyen düşüncelerimizin yok olup gitmesinden korkuyor gibiydik. O, bir bahane uydurup gitti. Eşyalar donup kalmışlardı şaşkınlıktan. Bizi hiç anlayamamışlardı. Eşyaları toplayıp yerlerine koydum. Düşüncemin eriyip gitmesinden çok korkmuştum. Bütün maskelerimi takınıp, aynaya baktım. İşte o zaman, ne kadar çirkin olduğumu anladım.
O gece maskelerimi yatağımda ağlayarak akıttım.
Hülya Yücel Ergün
