Âsâyiş berkemâl olur mu?
Yakın târihimiz âdetâ bir yolsuzluklar, hırsızlıklar târihi? Anarşi târihi... Terör târihi? Âsâyiş, bilinebilen hiçbir yakın târih diliminde berkemâl olmadı. Ârifler boşa dememişler Kem âlât ile kemâlât olmaz!? (Kötü âletlerle, şer vâsıtalarla olgunluk, mükemmellik olmaz) diye. Hangi sahada kemâl var ki âsâyişte kemâl olsun! Umûmî emniyet, huzur, sükûn, refah hangi sahada var ki âsâyişte de olsun!..
Din yok milliyet var!? diyenleri, Kur'ânlarınızı kapatın, kadınlarınızı açın!? bâtıl formulünü ortaya atanları; başörtüsüne, imam-hatiplere, Kur?ân kurslarına yasak getirenleri şimdi bulup konuşturmak lâzım: ?Buyrun, işte eseriniz, memnun musunuz? Sokaklar kapkaççılar, devlet daireleri kravatlı hırsızlarla doldu, bu muydu yetiştirmek istediğiniz nesil? Bu muydu çağdaşlaştırmak arzûsunda olduğunuz memleket?...
Milletin îmân selâmeti uğruna, gençliğin ahlâklı olması uğruna hayatını vakfedenleri zindanlarda çürüttünüz, şimdi karşı karşıya kaldığınız ahlâk anarşizmini nasıl halledeceksiniz??
¥
Neymiş efendim, artık seferberlik ilan edilecekmiş! Polis alarmdaymış! Nereye kadar giderse üzerlerine gidilecekmiş! Âsâyişte de Avrupa Birliği (AB) standartları yakalanacakmış! Polis sayısı ve techizatı artırılacakmış!.. mış, mış, mış? Çözüm mü bütün bunlar? Sadece işsizler, fakirler mi hırsızlık, kapkaççılık yapıyorlar? AB standartları bir anda halkı melekler tâifelerine mi dönüştürecek?
Hem o yüzsuları hürmetine nice taklalar attığımız Avrupa'da âsâyiş çok mu berkemâl, ahlâk çok mu zirvede ki onların standartları bize tiryak olacak?.. Hem on yıllarca çalıştırıp, yetiştirip, mühim mevkilere getirilen anlı-şanlı, fiyakalı bürokratlar, siyâsiler değil mi vur-kaç, afedersiniz vur-git yapanlar? Veya onları bu tezgaha çeken o pek temiz, vatanperver işadamları değiller mi? Milyonları, milyarları çalanlar kimler? Yandan çarklı sokak vurguncuları bu tiplerin yanında pîrüpâk kalmazlar mı?..
Şimdi gelelim asıl mihrak noktaya; öze, künhe, yaranın, hastalığın tâ temeline inelim. Arşivleri dökelim masaya? Şu târihi vesikaları, evrâk-ı metrûkeleri bir bir açalım artık! Halkın vicdanında kurulan ve hiç şaşmayan ve hiç şaşırmayan yüce divanda adâlet namazına duralım! Uğursuz tezgahın uğursuz sanıklarını bir bir tesbit edelim! Ne vakte kadar? Elbette âsâyiş berkemâl olana kadar!..
¥
Toplumda âsâyişin berkemâl olması fert fert ruhlarda âsâyişin berkemâl olmasıyla ancak mümkün olabilir. Rûhî anarşisi ve derûnî ihtilâli dizginlenmemiş fertler toplumu felâkete götürür. Ne kadar tahsilli ve güngörmüş de olsa insan, vicdanındaki yasakçısı kalbindeki manevî polisi nefsinin esâreti altında ise münâsip zaman ve zeminde o vahşi ve gaddar ruh, o ahlaksız tıynet hükmünü icrâ edecektir. Engel ve yasak tanımayacaktır!...
Rûhî âsâyişin yegane şartı ise âhirete îmandır. Kalbine ve aklına Mahkeme-i Kübrâ, Sırat, Mîzan, Cehennem, Cennet îtikadı yerleşmiş birisinin âsâyişi ihlâl etmesi çok zordur. Bin adet mütedeyyin ve âhirete inanan şahısların idaresi ve kontrol altında tutulması, on adet namazsız, âhiret inancı olmadığı için sadece dünyevî hapis ve cezaları düşünebilen ve serseriliğe ve serkeşliğe alışkın adamların idaresinden, kontrolünden bin kat daha kolay ve rahattır.
Âhirete îmânın hükmetmediği âilelerde ve toplumlarda güzel ahlâkın temelleri olan samimiyet, fedâkârlık, doğruluk, dürüstlük, fazilet, vatanperverlik, sadece Allah rızâsını düşünmek, âhiret hesabına çalışmak gibi hasletler yerini kin, garaz, haset, rüşvet, aldatmak, hâinlik, yalan, maddî ve nefsî menfaat, sahtekârlık, yolsuzluk, hırsızlık gibi habis, pis ve rezil hâllere bırakır.
Görünüşte âsâyiş, insâniyet vardır belki! Görüşünüşte modern, çağdaş, cakalı, fiyakalı tipler vardır karşımızda! Ama perdeyi araladığınızda vahşet ve hâinlikten, gösteriş ve yalaklıktan başka bir şey görülmez. Sırtınızı döndüğünüzde nerenizden hançer darbesi alacağınızı kestiremezsiniz. Güvenmez ve güvenilmez bir toplum işte böyle doğar!
Her fert başına bir polis, her polis başına ayrı bir polis bile dikseniz o memlekette âsâyiş berkemâl hiç olmaz. Çocuklar hep haylaz, gençler hep sarhoş, muktedirler ve makam sahipleri hep zâlim ve hâin olurlar. Çaresizler, ihtiyarlar ve zayıflar ise hep ağlarlar!..
Maalesef bu hâli değiştirmek adına şimdiye kadar atılan resmî bir adım mevcut değil! İnadına ilâca kulak tıkayan hasta gün gelir komaya girer! Kendi isteğiyle almadığı ilâcını almaya mecbûr olur! Ama o gün geldiğinde hayata geri dönüş ihtimâli ya hiç olmazsa!..
Nasıl olsa öbür tarafta görüşürüz!
